De column van vrijdag 11 september 2020 eindigde als volgt:
Hij ligt weer apart op een kamer. Exact dezelfde kamer waar hij eerst lag. Opnieuw gaan we alles plannen en aanpassen aan het schema en ritme van het ziekenhuis. Weer andere tijden voor bezoek. We nemen ook weer diverse spullen tegen de verveling en ter lering mee.
Vrijdagmiddag column 18 september 2020:
Och, we nemen alles gewoon weer mee, een radio, wat muziek en tekenmateriaal, kunstboeken en leesboeken, allemaal ter kennismaking en voor de ontwikkeling van het brein.
Onze zieke mag in de omgeving van zijn kamer vrij rondlopen, hij verveelt zich enorm. De therapie staat helemaal stil. In het ziekenhuis wordt hij natuurlijk alleen maar verpleegd. Het enige wat hij daar kan doen, is af en toe met ons een uitstapje maken. We gaan samen met hem naar het winkeltje en restaurant bij de hoofdingang een ijsje eten of koffiedrinken. Voor hem is dat tijdens de bezoekuren een grote afleiding en een geheel nieuwe gebeurtenis. Zoals hij zegt: “Volgens mij heb ik absoluut nog nooit een ijsje gegeten.” Later heeft hij nog veel vaker ‘voor het eerst’ een ijsje gegeten.
op zaal
Op zaterdag 26 mei wordt komt er een overplaatsing naar een kamer met vier bedden. Een ruimte met drie andere patiënten, mannen die daar op bed liggen. Er begint voor hem voor de zoveelste keer een nieuwe wereld en woont ineens met meer mensen in een huis. Eigenlijk niet zijn huis want dat blijft toch die ene kamer, nu ineens schuin tegenover gelegen. Hij ziet drie vreemde mensen en stom, ze liggen daar op bed en hij wil juist niet in bed. Hij vindt zichzelf zo goed dat ie wel alles kan en mag. Daarbij is de verhuizing voor hem alsof hij naar de andere kant van de wereld is gegaan. Een groot contrast met zijn eigen huis. Ja, die ene kamer daar schuin tegenover, hij voelde zich na een aantal weken daar echt thuis.
Lekker eten: ‘s morgens komt men vragen wat hij wil eten. De verzorgers laten hun patiënt een keuzemenu zien. Hij wijst zo maar wat aan. Achteraf blijkt dat hij helemaal niet weet wat de betekenis is van die woorden op de menukaart. Wat voor eten kiest hij uit? Daar komen wij achter bij het bezoek ‘s avonds. Een van de overige patiënten heeft namelijk zijn eten met hem geruild, omdat mijn man dacht dat het eten van die andere man lekkerder was. Toen hij het eten van zichzelf en van die man gezien had, was hij overtuigd dat hij het voedsel van die man lekkerder zou vinden. Al doende is het duidelijk geworden dat hij aan de hand van alleen maar tekst in het menu, niet weet wat hij te eten zal krijgen. Op het moment dat hij een bord met eten ziet, kiest hij op kleur en weet dan nog niet precies wat het is. Maar… niet toegeven. Hij vindt dat hij wel alles weet. Een mooie kleur is wel erg lekker toch?
Wat hij een keer gegeten heeft was heel lekker. “Wat heb je dan gegeten?” Vragen wij. “Nou gewoon rood met een witte rand.” Wat zou dat dan kunnen zijn? Het blijft bij: “Gewoon rood met een witte rand.”.
reageren? anskreb@ziggo.nl