De column van vrijdag 24 juli eindigde als volgt:
Er komen twee hechtingen in de gescheurde wenkbrauw. Alles is dan opgelost en we gaan gewoon weer verder.
Column 31 juli 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3
Na dit voorval moet deze patiënt dag en nacht vastgebonden op bed liggen. Hij mag nu alleen onder begeleiding van verplegend personeel opstaan. Het is niet mogelijk om hem duidelijk te maken dat hij anders weer zou kunnen vallen. Die ene val is hij al meteen vergeten. Omdat ik een paar uur in het ziekenhuis bezig ben geweest, moet ik thuis wat extra harder gaan hollen. Och ja mijn werk op kantoor en eten: het kan altijd nog.
Achter de schermen:
Thuis is er ook nog. We blijven zo’n beetje ronddolen in een stresssituatie. Ja, die 31e dat is dan weer terug naar af. Het houdt niet op. Je zou kunnen denken: ‘Het went op een bepaald moment’.
Het ziekenhuis blijft de hoofdzaak en thuis… och dat is gewoon achter de schermen. En dit blijft uiteindelijk toch wel een beetje bijzaak. Ik ben veel later thuis dan was ingepland. Snel even weer alles op een rijtje zetten: de klanten, wat kan ik nog doen, wat moet ik nog doen. Ook vlug nog even boodschappen halen, we moeten immers eten. Intussen blijft vanuit de familie en vrienden de telefoon steeds roodgloeiend staan. Iedereen leeft mee, iedereen wil weten hoe hun broer, schoonbroer, schoonzoon of vriend eraan toe is. Verder gaat in dit weekend alles gewoon zijn gangetje. Ziekenhuisbezoek, thuis nog even eten en drinken, wat kletsen met de dochters en proberen te slapen. We moeten nog steeds dag en nacht bereikbaar blijven.
er is enorm veel te leren
Onze zieke ligt dan voorlopig een aantal dagen vastgebonden. Hij noemt dat zijn boeien. Op tien april gaat wel de plaat ‘verboden toegang’ van de deur af.
Het verwijderen van die plaat betekent dat het grote besmettingsgevaar geweken is. Dat betekent nu dat er normaal bezoek is toegestaan. Het wordt zelfs belangrijk om vooral veel bezoek uit te nodigen. De neuroloog denkt dat zijn patiënt veel sneller meer begrip kan ontwikkelen en meer houvast op zijn leven kan krijgen, als er van buitenaf extra informatie op hem af komt. Maar nu lijkt het ineens alsof hij psychisch achteruit gaat. Het verplegend personeel merkt dat ook op. Hij vertelt onsamenhangende verhalen. Zijn handen zijn beschadigd door de infusen. Ze bestaan voor hem uit losse onderdelen. Hij wil dan ’s avonds een hand in het plafond stoppen en als wij dan zeggen, dat wij er niet bij kunnen en hij ook niet, dan zegt hij: “Nou dan doen we dat toch gewoon!” De onderdelen van deze hand haalt hij volgens zijn idee de volgende morgen wel weer op en zet dan gewoon alles weer in elkaar. Makkelijk zat toch!
Als je vraagt wat hij gegeten heeft, vertelt hij dat hij papier met metaal en fotomateriaal te eten krijgt. Vooral papier met papier en metaal ertussen is bijzonder lekker.
En dan komt de verveling. Hij zit hele dagen alleen op een kamertje. Twee keer per dag komt er wel bezoek, maar dat vult de tijd ook niet. Omdat deze man terug moet komen in de wereld, brengen we zijn muziek mee, vooral Ierse volksmuziek. Dat was in die tijd zijn favoriete geluid. Het waren nog cassettebandjes. Omdat de dokter heeft geadviseerd om veel bezoek te laten komen, gaan we verschillende mensen benaderen. We vragen of zij in het ziekenhuis op bezoek willen komen, speciaal dan ook om met hem veel over het normale leven te praten.
Reageren? Informatie? anskreb@ziggo.nl