Vrijdagmiddag column 10 juli 2020

De column van 3 juli 2020 eindigde als volgt:
Dan wordt in de Staatscourant gepubliceerd dat in onze gemeente een geval van infectieziekte als bedoeld in de ‘Wet Bestrijding Infectieziekten en Opsporing Ziekteoorzaken’ voor komt. Deze publicatie vindt plaats onder de volgende noemer: ‘Meningococcen-sepsis’.

Column 10 juli 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

geen IC meer, geen bezoek toegestaan

Op 20 maart gaat de zieke van de Intensive-Care-afdeling terug naar de afdeling neurologie. We horen via het ziekenhuis dat wij voor een bezoek niet meer naar de ic-hoeven te komen maar naar een kamer op de afdeling neurologie. Hij is op een aparte kamer gelegd. Aan de buitenkant van de deur is een rood plakkaat geplakt: ‘Geen bezoek toegestaan’. Omdat wij tegen dat plakkaat aanlopen, gaan we niet naar binnen. We gaan bij de balie vragen: “Wat nu?”
Er wordt verteld dat alleen wij, onze dochters en ik, toegang hebben tot het bezoek aan de patiënt. Mijn moeder mag ook weleens meekomen, tevens de broer van hem. Maar verder alles beperkt. Door die hoge koorts en die infecties bij het inbrengen van de infusen zit er weinig vooruitgang in het proces van de ziekte.

Lees verder “Vrijdagmiddag column 10 juli 2020”

Vrijdagmiddag column 3 juli 2020

De column van 26 juni 2020 eindigde als volgt:
De doctoren vertellen ons: De infectie zal waarschijnlijk een gevolg zijn van een tekenbeet. Van een Duitse viroloog die ik tijdens deze dagen als klant heb, verneem ik dat dit wel zeker van een tekenbeet komt.

Column 3 juli 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

In Nederland is dan nog niet bekend dat een teek een Meningitis kan veroorzaken. In Midden-Europa is daar wel veel meer over bekend. Een teek? Het zou zo maar kunnen! We zijn in de zomer van 1989 een tijd in Polen geweest en hebben daar op diverse plaatsen een paar dagen op bosrijke campings gekampeerd. Teken in bossen, ze komen elke zomer weer terecht op menselijke lichamen.
Door de epileptische aanval en na de comateuze toestand functioneren de ingewanden en organen niet goed meer. De leverfunctie, de nieren, darmen, longen enzovoort, ze liggen allemaal zo goed als stil. Bij het aansluiten van infusen ontstaan enorme problemen. Overal waar de naald voor een infuus wordt ingestoken ontstaan ontstekingen. Dat komt door de bacteriële infectie in het bloed. Het zal uitdraaien op wonden op handen, voeten en armen. Telkens gaat het binnen een paar dagen mis.

Achter de schermen: Thuis is er ook nog.
We willen weten wat die virusinfectie met Meningococcen en die Encefalitis allemaal inhoudt en zoeken het thuis op diverse internetpagina’s direct op. Waar zijn we aan toe? Wat kunnen we verwachten? Volgens gegevens, die we via de website van de Hersenstichting en overige sites vinden, wordt Meningitis en Sepsis als volgt weergegeven: Meningitis is een ontsteking van het bekledende weefsel van de hersenen, de hersenvliezen. Meestal veroorzaakt door een bacteriële of virale infectie. Sepsis is een infectie van het bloed door bacteriën. Meningitis en Sepsis zijn afzonderlijke aandoeningen. Maar de meest voorkomende oorzaak van bacteriële Meningitis (de meningokok) veroorzaakt naast een Meningitis ook een Sepsis. Dat zou dan een hersenontsteking moeten zijn. Encefalitis is dus een ontsteking in het hersenweefsel. Voor ons klinkt het zo ongeveer hetzelfde. Bij Encefalitis zijn ook vaak de hersenvliezen ontstoken. Afhankelijk van de ernst van de ontsteking kunnen de volgende symptomen voorkomen: koorts, hoofdpijn, slaperigheid, braken en eventueel een lichte stijfheid in de nek. Een Meningokok is een bacterie die zich gewoonlijk in de neusholte van gezonde mensen bevindt. Deze bacterie veroorzaakt meestal geen ziekteverschijnselen, maar is wel van mens op mens overdraagbaar. Het komt zelden voor dat deze bacterie in de bloedbaan of in het zenuwstelsel terecht komt. Als dit dan wel gebeurt kan dat wel ernstige ziektebeelden geven zoals bloedvergiftiging of hersenvliesontsteking.

Zo nu weten we het wel. We hebben het een en ander ontdekt om over na te denken. Zou dan toch zo’n teek de veroorzaker kunnen zijn?
En dan die baby van 47 jaar? Al snel wordt duidelijk, wat dit betekent. Het blijkt dat deze grote baby, deze volwassen man, niets weet, dat hij niets alleen kan en daarnaast ook niets begrijpt. Het is echt zo, net zoals bij een baby zal hij alles opnieuw moeten leren. Onbegrijpelijk voor ons om dat aan te zien en mee te moeten maken. Hij weet niet dat hij moet eten. Een boterham in zijn hand blijft hij aanstaren. “Dat ding wat is dat? Wat betekent dat?” Vraagt hij.
Als wij hem dan vertellen dat hij eten in zijn hand heeft, een boterham, moeten we duidelijk maken dat hij daarvan moet eten, een hap eruit halen en kauwen en doorslikken. Net zoals een baby is hij absoluut niet zindelijk, hij weet niet eens hoe het allemaal werkt en wat hij zou moeten doen en laat gewoon alles lopen.
Toch, er komt dan wel heel langzaam verbetering. In het begin is dat nog nauwelijks te merken. Elk stukje vooruitgang zien wij wel als winst, geweldig toch? Misschien komt er over een poosje wel weer een echte vader en echtgenoot tevoorschijn.
Maar hoe stom het ook klinkt, plotseling blijkt dat het nog kan verergeren. Er komt dan ook een longontsteking bij. De koorts blijft hoog 40 graden. De luchtwegen worden diverse keren leeggepompt. Er komen specialisten bij, een longarts en een internist. Ze laten longfoto’s maken. We horen dat het stervensgevaar nog lang niet geweken is. Intussen wordt dan wel begonnen met een lichaamstraining om trombose te voorkomen. Een fysio-therapeutische behandeling, er volgen dagelijkse oefeningen.
Dan wordt in de Staatscourant gepubliceerd dat in onze gemeente een geval van infectieziekte als bedoeld in de ‘Wet Bestrijding Infectieziekten en Opsporing Ziekteoorzaken’ voor komt. Deze publicatie vindt plaats onder de volgende noemer: ‘Meningococcen-sepsis’.

Reageren? Informatie? anskreb@ziggo.nl

Probook

Het boek  ROTZAKKEN, invloed van micro-organismen op de hersenen‘  is nu ook te koop via de boekwinkel van PROBOOK. 

verkooppunten:
bol.com.nl – boekenbestellen.nl – probook.nl – anskreb@ziggo.nl 

  

 

Vrijdagmiddag column 26 juni 2020

De column van 19 juni 2020 eindigde als volgt: De doctoren vertellen ons:  “Bereid je maar voor op het ergste.”

Column 26 juni 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

Dat horen we een paar keer en we staan er zo maar bij, machteloos. Of je man, je vader nog uit die comateuze toestand komt, is niet te zeggen. De neuroloog vraagt aan mij of ik toestemming wil geven om via het oor van de patiënt een punctie in het woekerende gedeelte van de hersenen uit te voeren. Hij wil wat vocht uit het aangetaste deel van de hersenen halen. De specialisten willen zo meer te weten komen over het ziekteproces. Omdat de zieke in coma ligt, zal hij er toch niets van voelen of merken. “We moeten weten wat er aan de hand is,” legt de dokter uit. “Duidelijk is te zien dat er een woekering zit, een infectie, maar we vragen ons af wat de oorzaak is.” Voor ons betekent het dan alleen maar verbazing, stilte en wachten. Als zijn broer ook is gekomen, blijven we nog een langere tijd aan het ziekbed zitten. Er verandert niets. Wachten, wachten, wachten. Uiteindelijk gaan we dan toch maar naar huis. We zijn op uitdrukkelijk verzoek van de artsen direct bereikbaar als de situatie verandert.
En dan zit je thuis ook maar af te wachten. Er wordt die dag verder niets gedaan, de spanning is te groot. Wat is er in hemelsnaam allemaal aan de hand? Het blijkt dat deze man nu halfzijdig verlamd is. Het enige wat we op dit moment kunnen doen: ‘s avonds nog eens naar het ziekenhuis gaan. Het stervensgevaar is zo groot dat we dag en nacht bereikbaar moeten zijn.

Achter de schermen:
Thuis is er ook nog: eten wordt nog minder belangrijk. Slapen, daar komt zo goed als helemaal niets van. Snel even kijken wat er nog in het kantoor voor de klanten en met de klanten geregeld kan worden. Ook dat ligt binnen twee dagen zo goed als stil. De dochter met die buikgriep blijft natuurlijk ook nog even recht op de nodige verzorging houden. Als moeder denk je al gauw dat je hierin faalt. Lees verder “Vrijdagmiddag column 26 juni 2020”

Vrijdagmiddag column 19 juni 2020

De column van 12 juni 2020 eindigde als volgt: ‘Toen nog niet wetende dat het ergste nog moest komen. ’s Avonds gaat een dochter samen met mij nog even in het ziekenhuis kijken’.

Column 19 juni 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

De overige patiënten op de ziekenkamer en ook wij komen terecht in verbazing ten top. “Wat doet die man raar,” zegt een van de kamergenoten. Met zijn rechterarm en rechterbeen slaat de ernstig zieke patiënt voortdurend richting plafond. Op een heftige manier, alles trilt. Een andere patiënt op de kamer vraagt: “Waar is die man aan geholpen?” “Die is niet geholpen, die is hier vanmiddag binnengebracht,” is ons antwoord. We staan alleen een beetje beduusd te staren, mijn man, de vader van onze kinderen is niet aanspreekbaar. Hij ligt aan een infuus met vocht. Binnen korte tijd gaan we maar naar huis. We kunnen alleen toekijken en dat schiet ook niet op.

Achter de schermen:
Thuis is er ook nog. Maar al snel blijk dat het ziekenhuis voorlopig en helaas ook een lange tijd het hoofddoel zal worden. Alleen, op dat moment, weten wij dat nog niet. Achter die schermen, thuis dus, komt er ook nog van alles op je af. Alle familie woont meer dan 100 kilometer ver van ons vandaan. Er wordt driftig heen en weer gebeld. Tot grote schrik van iedereen. We weten echter nog steeds niet hoe ernstig dit alles kan zijn en hoe het zal aflopen. O ja, en ik moet mijn klanten ook nog helpen. Het kantoor moet toch gewoon door kunnen gaan. Wat ik vandaag niet heb kunnen doen moet ik morgen maar inhalen. En dan de dochter met de buikgriep, ook die moet de nodige aandacht krijgen toch? Eten? Och dat wordt maar een bijzaak. De leerlingen van de kunstenaar zijn vanmiddag gewoon gekomen. Logisch want niemand wist op dat moment wat er aan de hand was. Geen les dus, ze gaan onderling wel gezellig zitten tekenen en schilderen. Ook ’s avonds komt een volgende groep leerlingen. Ze kunnen binnen in het leslokaal en gaan gezamenlijk hun eigen weg.

Lees verder “Vrijdagmiddag column 19 juni 2020”

Vrijdagmiddag column 12 juni 2020

Vrijdagmiddag column 12 juni 2020

De column van 5 juni 2020 eindigde als volgt: ‘Ook de huisarts krijgt geen contact met hem’.

Column 12 juni 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3
Het is dan ook meteen duidelijk, er moet per direct een ambulance komen. Na een behoorlijke pressie van de huisarts kan de zieke in het ziekenhuis worden opgenomen op de afdeling neurologie. Er is namelijk voorgesteld om hem eerst in psychiatrie op te nemen, vanwege die verwardheid. Maar waar komt die hoge koorts dan vandaan? Het blijft een raadsel. In snel tempo, binnen tien minuten wordt alles geregeld. De ziekenauto komt rustig aangereden, zonder sirene. De ambulance-broeders, die de patiënt op een brancard moeten vervoeren, vertellen dat hij helemaal niet merkt dat ie verplaatst wordt. Hij weet niet dat hij naar het ziekenhuis gebracht wordt. Door zijn slechte toestand wordt er toch iets komisch gemist. Want in onze fabriek staat een binnenmuur. Deze binnenmuur, die in 1918 als buitenmuur gebouwd is, heeft een schitterend groot schuifraam in fraai glas in lood. Van het ene vertrek naar het andere wordt de zieke, terwijl hij vastgebonden op de brancard ligt, door dit raam heen geschoven. Dat scheelt een paar bochten nemen met die brancard. Dan rijdt de ziekenauto rustig richting ziekenhuis. Een verpleger zit achterin om de toestand van de patiënt in de gaten te houden. Ik zit voorin naast de chauffeur.  Dan volgt opname eerste hulp. Een neuroloog wordt erbij geroepen. De eerste opmerking van de neuroloog is dat er geen sprake is van ‘ziek zijn’. “Deze mand maakt geen zieke indruk”. Mijn vraag is dan meteen: “Kunt u dan verklaren waar die hoge koorts vandaan komt en waarom die man zo verward is?”

Lees verder “Vrijdagmiddag column 12 juni 2020”

Wekelijkse vrijdagmiddag column

Vrijdagmiddag column 5 juni 2020 

De komende weken zal elke vrijdag omstreeks 13 uur een uitgelichte column verschijnen. Uit het boek ROTZAKKEN is gekozen om van hoofdstuk 3 steeds een aanvullend gedeelte te publiceren.

Dagboek: 3 maanden ziekenhuis.

 

Grafiek van Cees de Gast‘massa verlaten’, kleurenets, 1980
formaat 30 x 18 cm oplage 3 exemplaren

 

Het is maandagmorgen. We gaan druk aan de slag. De kinderen moeten naar school. Ik heb mijn werk, moet naar klanten en voor de zieke komt er een tekengroep. Omdat hij gisterenavond zo’n hoge koorts had leg ik hem uit dat hij beter in bed kan blijven liggen en dat ik de tijd wel in de gaten houd. Het eerste wat ik deze morgen doe is de huisarts bellen.
Omdat hij weet dat er vanmiddag een tekengroep komt, stapt de zieke toch zelf uit bed. De leerlingen zullen vanmiddag om 14:00 uur komen. Dan staat hij, doodziek als hij is, voor de kast om de kleding te pakken, die hij aan zou willen doen. Dan blijkt meteen dat hij overal bij geholpen moet worden. Hij weet dat hij iets moet aantrekken, maar vindt niet eens de geschikte kleding, terwijl die gewoon voor hem ligt. 

Lees verder “Wekelijkse vrijdagmiddag column”

Coronatijd

De spanning rondom het corona-virus duurt al enkele maanden. Duchtige en extreme maatregelen waren en zijn nodig. Zeker in de intelligente Lock-down periode. Het kostte een behoorlijk aantal mensen toonbaar veel moeite. Het bracht tot nu toe veel verdriet en eenzaamheid. Ja, dan zit je daar als oma of opa van boven de zeventig maar eenzaam een beetje voor je uit te kijken en je tijd uit te zitten. Lees verder “Coronatijd”

Wat een rotzakken

de afbeelding is een afdruk van een ets van Cees de Gast

Dat een Corona-virus de hele wereld op zijn kop kan zetten heeft de wereldbevolking (ook jij en ik) tot nu toe niet kunnen verwachten. We zien dat een micro-organisme sterker is dan een groot aantal mensen bij elkaar. Een stomme, kleine niet echt waarneembare ROTZAK. De titel van het boek spreekt voor zich: ‘ROTZAKKEN, invloed van micro-organismen op de hersenen’. Lees verder “Wat een rotzakken”